در حال و هوای سخن اساتید قزوه و میر شکاک

شاعر و رود مشترک دارند              ویژگی های خانه بر دوشی
هر دو جاری و هر دو سرگردان        هر دو گمنام در فراموشی

قلقلک می دهند گل ها را             زیر احساس هر علف جاری
لحن شان از صمیمیت لبریز            مثل الفاظ کوچه بازاری

هر دوآبی آسمانی اند                  رنگ شوق کبوتر و ماهی
ماهیانی که سرخ می رقصند         با نوای کبوتر چاهی

پرچم درد روی شانه ی شان          پشت سر زخم را به صف دارند
کاسه ی دستهایشان خالی           جیب هایی پر از شرف دارند

 شاعر و رود کاسه می لیسند        دور قاب اند مثل بادمجان
دورقابی نه از سر خواری              کاسه لیسان شبنم و باران

بی توقف همیشه در کوچ اند         ایلیاتی ترین سفر دارند
کوچ فرهنگ شاعر و رود است       هردو از حال هم خبر دارند

رود اگر پا کمی عقب بکشد           آه دریا بخار خواهد شد
شعر اگر از قلم گرفته شود            درد بی اعتبار خواهد شد

مرگ شاعر و رود هم زیباست        مثل افتادن گل و برگ است
آخرین حرفشان همین بوده است    ایستادن برادر مرگ است