کبوترانه دلم را به سهله آوردم
خوشا برای تو پرهای انتظارم را
 
و من که بی تو دلم کنج کوچه می گیرد؛
و عابری ندهد مژده ی بهارم را
 
ندیدمت به دو چشم همیشه بارانی
و قطره قطره غمت می بَرد قرارم را

"به چشم ظاهر اگر رخصت تماشا نیست"
دمی فرو بنشان اشکِ چشمه سارم را
 
به انتظار تو سر شد تمامِ دنیایم
و پشت میله اسیرم، نشد حصارم را
 
به دار عشق تو آویختم غزلها را
غزل به قطعه بدل شد، شکست دارم را
 
خوش آن دمی که کنم سهلهْ سهلهْ شهرم را
و رو به سوی تو پرهای انتظارم را
...
سه شنبه...نیمه ی شب...جمکران...غزل...باران
و تا سحر به قنوت و دعا؛ که یارم را

91/11/14