به بن بست نگاهت رسیده ام

آ نجا که جهان

برا ی اندامم تنگ می شود

و یقه ی لباست چرک

رد بوسه هام برگلوی تو می ماند 

و تو زلّه می شوی از دستم 

دستم 

در  هوای تو پیش می آ ید

و نفس 

با دستهای تو در بند

خفه می شود لای سروهای بازویت

' من'

و یکی 

یکی یکی

تو را می شمرد....

تا صد.

صد بار یله می شوی در موهام

مانند دستهای شانه ای مرگ

که من نمی میرم

و شانه ام 

پیش پای نبودنت

یخ

می زند در تابوت 

بگذار 

ببرم صدایم را

در تو

که مثل  شیوه ی اندامت آ لوده ام

به صدایی که هیچ نمی زیبد به سکوت

که نخ

سر می دهد به دست خاطرهایت

در خواب

شاید نتوانم فراموشت کنم

شاید هم بتوانم

فکر می کنی  خدایت چه بگوید؟ 

بودن یا نبودن؟

فلسفه  

برهنگی ات را لو می دهد 

و غریزه

یقه ی ات را با رژ لبهای اناری ام 

چرک می کند

خیالی نیست... 

دغدغه ای ندارد جز انکار  هرزگی 

زنی که گیسوانش را

به نان ایوب دلت باخت.

 .
.
.