با نام او که نیست جز او
بعد از عرض سلام و تبریک عید مبارک فطر
دوستی خرده گرفته بود که بعد از درج ترجمه آیات ابتدایی سوره علق استفاده از کلمات "هرزه تکرار" کفر آلود است.
درد کلام و شعر من هرزه تکرار است, به نام خدا متوسل شدم, تا اندیشه شود بر آفرینش انسان, هدف از آن و راه نجات که پیداست.
سلسله مکرارت و روزمرگی های زندگی و دنیا طلبی سبب شده با, بی نهایت بهانه عادت کنیم به زندگی و فعل زندگی, هدف و هویت بودن و فرجام کار را فراموش کنیم.
از عادتهای هر روزه ای صحبت می کنم که به نظر خالی از اشکال و خلل اند, مثل خوابیدن, سر کار رفتن, غذا خوردن و آب نوشیدن, حتی نماز خواندن و عاشقی هایی که بی اصالت شده است:
می خوابیم که بیدار شویم
سر کار می رویم که درآمد داشته باشیم تا بتوانیم گذران عمر کنیم
غذا می خوریم که گرسنه نباشیم و آب می خوریم که تشنه نباشیم
از روی کراهت نماز می خوانیم که بهشت نصیبمان شود
عاشق می شویم در حالی که فقط فکر می کنیم عاشق شدیم
یک سوال: آخر که چی؟
زندگی می کنیم که فقط زنده باشیم, اینهمه رنج و خوشی - بالا و پایین تجربه می کنیم که تجربه کرده باشیم؟
نماز می خوانیم برای بهشت, یعنی خدا ما را خلق کرد و به زمین فرستاد و فرمود عبادت کن مرا میان اینهمه فقدان که بعد برای تخلیه عقده ها مان ما را بفرستد جایی که وفور نعمت است؟ پس عشق چیست؟ اصلا کجاست؟ راست است یا دروغ؟ همین است که ما می پنداریم یا چیز دیگری است؟
برخی می گویند عبادت خداوند, عشق را هویدا می کند, می شناساند و با وجود آدمی اجین می کند, انسان مومن را عاشق می خوانند و می گویند خواب مومن هم عبادت است, من قسم می خورم که هر کس که به خوبیها و یکتایی خدای خوبیها باور داشته و با این نیت, کردار نیکویی داشته باشد, نفس کشیدنش عبادتست.
ایمان و عمل صالح با هم اند و سوای از هم بی ارزش, یعنی کسانی که بدون نیت قلبی و از روی عادت کار خوبی انجام می دهند, همچنین کسانی که نیت خوبی دارند و هیچ عمل خیر و ثوابی ندارند, زندگی شون پوچ و بی ارزشه.
....
....
ما قرآن می خوانیم و نماز به پا داشتن را ارزش می نهیم, اما مهمه که توجه داشته باشیم به سوره ماعون که آیه چهار و پنج این سوره به صراحت بیان می کنه: پس وای بر نمازگزارانی که با غفلت نماز می خوانند, ساهون از ماده (سهو) در اصل به معنی خطائی كه از روی غفلت سرزند، خواه در فراهم كردن مقدماتش مقصر باشد یا نه، البته در صورت اوّل معذور نیست، و در صورت دوّم معذور است، ولی در اینجا منظور سهو توأم با تقصیر است. خلاصه مطلب اینکه آیه کسانی را خطاب قرار می دهد که از روی عادتی تکراری همچون فردی معتاد, نماز می خوانند.
این حقیر هدفم بیان این مهم بوده که:
اول بایست به باور رسید و بعد عمل کرد
همین

امیدوارم همه ما از متقین باشیم
بدرود

درود ها تقدیمتان
جناب نبوی
مقصود از هرزه تکرار
اصالت تهی و پوچ زندگی روزمره برخی از ماست
دقت بفرمایید بخوان با نام ایزد در جهت روشنگری و رهایی از ظلمات به نور آمده است

با نام خدا بخوان و تفکر کن درباره قسمتهای پوج و تکراری زندگی ات
آن زمانهایی که به هیچ می گذرد
زمانهایی که قصد از بودن فراموش شده
لحظاتی که بندگی ندارد
لحظات دنیاطلبی، غرور، دروغ، فساد، شهوت، فریب
آیات حق را بخوان، با چشم دل ببین، بیاندیش بر نقاط ضعف و پوچ زندگی و حتی ناتوانی درک آن