جنگل نشسته است در آغوش دود ها
یا موج موی توست در اندام رود ها ؟

از کوه عشق ، کوهنوردی سقوط کرد
ترسیدم از عواقب سخت صعود ها

گردوی نارسم ، که سرم گیج رفته است
از روزگار تلخ فراز و فرود ها

وقتی به چشم نافذ تو خیره می شوم
شک می کنم به صحت کشف و شهود ها

پروردگار بافته با دست های خویش
روح تو را به ناب ترین تار و پود ها

چشمت ، که جز بهشت خدا نیست جای او
گهگاه آتشی ست به جان حسود ها

این شعر نیز یک غزل از خط چشم توست...

بهار 91