ناله ء شب چرا دگر مرغ سحر نمی کند ؟

با سخنی مرا صدا یا که خبر نمی کند ؟

مرغ هزاره ام ، چو ققنوس ومرا صدای او 

آتش دل نمی زند ، میل شرر نمی کند 

دامن شب سکوت آرامش دل شکسته است 

اشک سحر دگر مرا زیر و زبر نمی کند 

آتش اشتیاق دل سوی فرونشستن است 

شعله زدل نمی دمد یا که اثر نمی کند ؟

حال و هوای دل ، مرا رنگ خزان گرفته است 

حال مرا چرا کسی باغ دُرر نمی کند ؟

تلخی زهر غفلتم آتش خود به دل کشید 

طعم لبم چرا کسی قند و شکر نمی کند ؟

ارزش دل به سوی آئینه شدن مزین است 

خاطر دل به حسن آئینه نظر نمی کند 

میوه ء تلخ نارسی در دل ما شکسته است 

تلخی زهر میوه اش تاب پدر نمی کند 

خام خیال زندگی آب سراب تشنه است 

ای دل ما چرا حذر بر تو گذر نمی کند ؟

پاسخ هر سوال دل غفلت و در جواب دل 

با تو دگر به ژاله این  چشم و بصر نمی کند