گندم 

خوابی

در نگاه تیز داس آفرید

خدایی که قامت گندم را

برافراشت

×××

معبری طلایی

با فرشی از ساقه های گندم

قرارمان

زیر پای مزرعه ماند

×××

من از فصل گندم می رسم

و خواب یوسف

در تو تعبیر می شود

×××

در کوچهء زیتون می دوم

ساقه گندمی لای لبها

×××

می وزند

دستان زردم

در بافته ء گیسوی گندم زار

×××

شیار دانه ء گندم است

و حرارت تنم

این مرتاض دیوانه

×××

بهانه ء آدم

رنگ گیسوان حوا بود

×××

مزرعه را 

زیر شال پاییز میبرد

از پله ها که پایین می آید

×××

تا از آن سوی آبها

طلوع کنی

اقیانوس را

بذر می پاشم

×××

مشتی گندم

از جیب مترسک بردار

باد

سمت گنجشک ها می وزد

×××

در باران

سنبل های برهنه

قدم می زنند

این ساقه های خیس

×××

کلاغی داس

کلاغی چکش 

مزرعه خون دماغ شده است

×××

پیاده رو ها را

گندم کاشته ام

کفشدوزک پیر

×××

غروب

لبش را

 به سبوسه های گندم

سپرد

من هم

×××

قرص نانی بزرگ بود

مهتابی

که مورچه را

پر داد

×××

پاهایم

مین های خوشه ای را

درو می کنند

×××

بذر نارسی

روی دست خاک می ماند

داس شکسته ای

×××

مزرعه

نقش آفتاب بود روی زمین

مزرعه را

با انگشت هایم شانه می زنم

×××

سرد می نگرد

و پالتوی زردش را

در هوا تکان می دهد

×××

پاییز

پا برهنگی

 گندم هاست

×××

این

سهم گندم خداست

دستت را بده 

از باران

بالا برویم

×××

پای این گلدان

که برای تو

بذرپاشیده ام

مترسکی

صد و هشتاد و پنج سانتی ست 

×××

هر روز 

پری تازه به کلاهش می زد

مصلوبی

که به پای مزرعه

نشسته بود

×××

بذر های کلیسا فربه اند

کلاغ

در آستین مسیح

لانه می کند

×××

با سنجاق سری

این ساقه ها را

به کاغذ هایم ضمیمه کن

×××

باد

پیراهن کاهی ام را

می چلاند

خوشه های عریان

به غروب می روند