بیم تاریکی اگر نیست ؛ افق تاری ست
با که مارا - سر اگر هست – سر ِ یاری ست ؟
شبرُوان را چه هراس از شب و واماندن ؟
آسمان؛ بختکِ سقفی اگر آواری ست
باره : بَر پای و سفر: دور ؛ چه بربندیم ؟
زین وبرگ ِسفر ِ مرگ ؛ گرانباری ست
تیغ اگر تیغ ِ شب ِ کوردلان ؛ کندست
گرچه با آینه زخمی ِ ما کاری ست
زخمی ام ؛ زخمی تیغی که هنوز انگار
جوهر ِ زهر ِ نفاقش به رگم جاری ست
گفتم از "آه" چراغی کنم و دیدم
بسته راه ِ نفس ؛ این نیز به دشواری ست
کشته دیدیم چراغ ِ شب ِ می را ؛ یا
دور ِ تاریکی و تنهایی و تلخواری ست ؟
شهریارانه سر از خویش برون کردیم
سر اگر بَر نشود خود همه سرباری ست
-"با که مارا سر ِ یاری ست؟ ؛ سر ِ یاری ست؟"
پاسخ "...آری ست" چو پژواک صدا؛ "...آری ست"
-"با که مارا سر ِ یاری ست؟"
ندا دادیم
قصه غار و صدا قصه تکراری ست
#
همچنان؛ شهر و طلسم ِ شب ِ سنگستا ن
ناله در غار؛ دریغا که ز ناچاری ست...