تا تو بودی چشم هایم رو به دریا باز بود
هر طلوعی با حضورت اولین آغاز بود

موج می زد زندگی در لابه لای دامنم
با صدایی که برایم خوش ترین آواز بود

یاد می دادی به من گل کاشتن را نازنین
هر گلی می کاشتم در سایه ی تو ناز بود

خنده هایت بارور می کرد احساس مرا
آسمان در شعرهایم شاهد اعجاز بود

بال هایت را به من دادیّ و گفتی مال تو!
صبح آن روزی که عصرش نوبت پرواز بود

زمهریر رفتنت می بارد از قندیل ها
من نفس هایم فقط با نای تو دمساز بود

تا دم آخر دلت شور مرا می زد ببین
خشک شد چشمی که روزی رو به دریا باز بود
شکیبا غفاریان