تقدیم به همسر عزیزم

       
من زیر پایت نازنین قالی کاشان می شوم
شیرین که میخندی پُر از خرمای کرمان می شوم

یک وسعت ناب است چشمانت نگاهی کن عزیز
انگار دارم غرق شالیزار گیلان می شوم

از پایتخت دستهایت خاطراتی نقره ای
آنقدر دارم ازدحامت را که تهران می شوم

ای ماه من وقتی که دلتنگی منم مثلِ خودت
راهی شبهایِ کویر ناب سمنان می شوم

داری کجا؟ هر جا که خوش باشی وطن آنجاست و
خوش بگذران دارم شبیه کلّ ایران می شوم

لحظات زیبایی ست زیبا تر از این هم می شود
وقتی کنارت راهیِ صحن خراسان میشوم!

       مرضیه عاطفی/ سمنان