هوالجمیل
تقدیم به شش ماهه ی دشت کربلا...
 
 
 
شعر امشب چقدر داغ نهانی دارد
 
از همین داغ کمان قد کمانی دارد
 
چشم بر چشم پدر دوخت علی گفت و شنید
 
چشم هم مال خودش گوش و زبانی دارد
 
حرمله صبر کن این تیر تو عباس کش است
 
هر غضب جایی و هر تیر مکانی دارد
 
تیر تو مختص مردان نبردی سخت است
 
طفل شش ماهه مگر تاب و توانی دارد؟
 
بغض حیدرچقَدَر؟  او به خدا نوزاد است
 
قدر یک اسم از آن مرد نشانی دارد
 
آمده جان بدهد در طلب شمشیر است
 
آنقدر تشنه شده تیر برایش شیر است
 
لب خشکیده ی او هرچه رسد میگیرد
 
بزنی یا نزنی او به خدا می میرد
 
باشد اصلاً بزن و بزم عزا برپا کن
 
بغض دارد به گلو بغض علی را وا کن
 
زدی اما به خدا دست علمداری هست
 
زدی اما به خدا قصه ی مختاری هست
 
پلک هارا چقدر مثل علی برده به هم
 
استخوان گلو و تیر گره خورده به هم
 
میرسد دست خداوند به فریاد حسین
 
ارباً اربا شده با تیر تو نوزاد حسین
 
لا اقل سمت پدر تیر رها میکردی
 
کاش یک ذره در این تیر خطا میکردی
 
روی زانو که نشستی تنمان میلرزید
 
کاش دستان تو یا کل جهان میلرزید
 
چشم مادر کماکان در پی آب است بترس
 
بعد از این پشت سرت آه رباب است بترس