ای غربتِ تنهايی ات سرخ اناری
گويا توهم زخم تبر برسينه داری
 
زخمی كه همزاد غرور كهنه ی ماست
زخمی ست همرنگ غزل سرخ اناری
 

در شرجی آوازت آن شب ايستادی

محكم مبادا پيش دريا كم بياری
 
سهم زمين برگی كه می افتاد برخاك
سهم من و تو يك نيستان بی قراری
 
حرف كمی هم نيست عمری سرد وساكت
در سايه ات بنشينی ودم برنياری
 
يك انتخاب تلخ بايد كرد امشب
مرگ غزل،مرگ صنوبر،ياقناری
 
اما زمين می چرخد واز گردش روز
از اين زوال لحظه ها باكی نداری
 
حالا كه تقدير ازقرار اينگونه افتاد
از هيچ كس من هم ندارم چشم ياری