جـانـا !  نپُرسمـت بـه کُجـا می کشانیَم                                                               

                                                   سـردرگُمم که سـرزده سـر می دوانیَم

گاهی سبُک به اوج فلک می بری مرا                                                              

                                                    گاهی  چنین به خـاکِ سیه می نشانیَم

کام ازکمین وسوسه ها بَر نشد، مگر                                                             

                                                      تیـــرم کـه از کمنــدِ کمـان می پرانیَم؟

دستـم بـه دامنت نـرسـد یـا اگـر رســد                                                            

                                                     همچـون غبـارِ دامـن خود می تکانیَم

جانانه ای وجان جهانی به جام توست                                                           

                                                      بیرون مشو زِ دیده که جان می سِتانیَم

بر خـاکدان سرد زمین بی گمـان شبی                                                             

                                                     چون اشک از نگاهِ زمـان می چکانیَم

واحـد شکایتی نکند گرچه روز و شب                                                             

                                                     از تیـغ تیـزِ هر  مُژه خون می فشانیَم