زمانی که باران تماشا ندارد
شکوه درختان تماشا ندارد
غزل در حدود حوادث اسیر است
اسیری به زندان تماشا ندارد
قدم های ما را کسی می شمارد
قدم های لرزان تماشا ندارد
به شکل عجیبی به غم کرده عادت
گلی که به گلدان تماشا ندارد
و سر مشق کودک دوباره همین است  
که بابای بی نان تماشا ندارد
به تقدیرش انگار شک می کند دل
ترک خورد ایمان، تماشا ندارد
گذشت از شب اما نکرد آرزویی
که فردای انسان تماشا ندارد
افول صداقت در اقبال دل ها
به هر شکل و عنوان تماشا ندارد
هدف در حقیقت عبور از خطر بود
که با چشم گریان تماشا ندارد