ظهر مرداد است خرد و خسته و تنها

می شوم در گم شدنهای خودم پیدا

مثل هر شنبه که از دیروز مایوسم

و همان اندازه هم بیزارم از فردا

مثل هر شنبه که احساس فرار از شهر

می کشاند روح بی روح مرا اینجا

در سکوت پارک بهت مقبره پیداست

این سپید خسته گورستان شاعرها

مثل پاهایی بریده از کمر هاشان

شکل درهایی که وا ماندند بی پروا

می روم از پله های مقبره پایین

می روم تا... می روم تا... می روم حتی...

پله به پله تو گویی می روم درآب

ورطه به ورطه مرا می بلعد این دریا

هر طرف یک اسم خسته حک شده برسنگ

از مجیرالدین گرفته تا لسانی یا...

بعدعمری شاعری با خاک هم آغوش

آسمانهای سخن خوابیده اند اینجا

غربت تلخی ست در هر سوی این دخمه

بغض سنگینی گرفته تار و پودم را

خسته ، برحافظ تفال می زنم او هم...

(ما زیاران چشم یاری داشتیم) اما...

با خودم لج کرده ام هر شنبه می آیم

تا بفرساید مرا این درد جانفرسا

****

باز هم آن قبر که هر بار می آیم

حس مرموزش مرا می افکند از پا

باز قلبم می تپد بي وقفه آه انگار

دستي از جايي دلم را مي كند ازجا

ایستاده برسر آن قبر بانویی

مثل یک خواب محقق مثل یک رویا

زیر لب می نالد از یک درد دیرینه

از به غارت رفتن یک شوق یک سودا:

"خاک بر این سر که برآن سینه خوابیده ست

بی من این سنگ گران این مرگ این سرما

من کم آوردم تو اما ماندی وکردی

پای دار عشق از اینسان پایداریها

آه ای شاعر چه خوب آموختی بی من

در دیار شعر رسم شهریاری را"

در میان بهت من آرام می گرید

بعد دریک آن زهم می پاشد آن رویا

در سکوت مقبره یک ناله می پیچد:

"آمدی جانم به قربانت ولی حالا..."

*********

ظهر مرداد است خرد وخسته و تنها

می روم از پله های مقبره بالا

مرداد89