بگذار که جان در قدم ماه بمیرد     

این سوخته در جانب دلخواه بمیرد     

افتاده دل از چشم بهار آور دلدار

زیباست جنون بر سر این راه بمیرد

چون دست شد از دایره ی آینه کوتاه

در جاده ی بی پنجره چون آه بمیرد

مرگ است غزل خوانی بی روی تو یارا

بگذار به زندان تو ای شاه  بمیرد

وقتی سخن ازرونق گیسوی تو خالی ست

 شاعر چه قشنگ است که بی گاه بمیرد