مردِ با غیرت و همراهِ وفادار که هست
کرمش جای خودش؛ راز نگهدار که هست

بس کن این زخم زبان های کذایی را زن!
حرف؛ سنجیده بزن! حضرت سردار که هست

نقشه ای شوم به چشمان تو برقی انداخت
گفتی امشب عطش لحظه ی افطار که هست

سمت خانه نرو آقا و اگر هم رفتی
بی محلی کن و انگار نه انگار که هست

دل ندارم بروی داغِ جگرسوز شوی
سینه ات ساحتی از مخزن اسرار که هست

محو ذکر *لَک صُمتُ* شدی و نوشیدی
مادرت نیست اگر خواهرِ غمخوار که هست

قلم از دست من افتاد و غزل خاکی شد
اشک جاری شد از این غربت بسیار که هست!


مرضیه عاطفی/سمنان