" دریا "

" تو را من دوست می دارم  " همین یک جمله کافی بود

که جان تازه ای گیرد ز دریای تو ، ذهن رود

" قدم بردار در ساحل " مرا بر خویشتن خواندی

همین احساس پاکیزه هوایت در سرم افزود

کمی نزدیک تر گشتم ، شدم غرقه به امواجت

دل توفان زده در بستر رویایی ات آسود

چه کس دیده است دریا را که عطر نسترن دارد ؟

کز آن آغوش مشکینت وجودم شد گلاب اندود

به دنیا آمدم یک بار دیگر در اذان عشق

از آن آهنگ جاری بر لبان خیس شهد آلود

چه پیوند خوشایندی ، چه میلاد فرح بخشی