آمد نشست رو به هوسهای بی امید

زل زد به فال قهوه و اما تورا ندید

مردی که از تبار غزل های کهنه بود

در مرزو بوم خسته تکرار می پرید

شب از میان پنجره و چشم های خیس

مانند بهت یخ زده ای سوت می کشید

ابر از چپاول دل پروین نمی گذشت

انگورهای باغ خدا را دوباره چید

قلبی که پاره پاره شد و تکه های آن ...

بر گیسوان خسته ی شب دست می کشید

در افت و خیز خالی چشمان بی فروغ

حتی صدا ی رخوت خود را نمی شنید

در انتظار آمدن فصل تازه ای

پر پر زد و شکست و غریبانه می تپید

اماهنوز در گذر سالهای سال

دردی غریب از درو دیوار می چکید

دردی که از کنار دوچشمان خیس مرد ...

افتاده است بر لبه ی قفل بی کلید....

م- شوریده 12/5/1390 سید مهدی نژادهاشمی