ای دل ارعاشق شدی ، از غـنج یار اندیشه کن
              در قـــمار عـشق از چــشم خــمار اندیشه کن
خوش خط و خـــالی مه رویان نمی آید به کـار
              نیش ماراست این به جد ازنیش ماراندیشه کن
ابلهان را نسبت عاشق شدن بس نا به جاست
              زینــهار از عــاشــقان هــوشـــیار اندیشه کن
گر تعـــدی می کــند دست تو در گـــیسوی گل
              حـــظ وافــر بَر ولی از زخــم خــار اندیشه کن
گر نمی خــواهی بســوزی در شـــرار داغ ها
              از لـهیب ســـــینه هــای داغــــدار اندیشه کن
 تا تو را گردون به بازی های خود نگرفته است
             ســخت از بازیچــه هــای روزگــار اندیشه کن
تا نیاورده است در ، با غیض بی حد و حـساب
              روزگــار از روزگــار تــو ، دمـار  اندیشه کن
خـــواهی ار یــک روز بنـــشیند درخـت زنـدگی
        بعد ازعمری خون دل خوردن به بار، اندیشه کن
کــار ناحق را بســا شب زنـده داران می کنــند
               "زینــهار از مـردم شــــب زنده دار اندیـشه کن"1
میدهندت پس هر آن چیزی که دادی درعوض
              با چـنین اوصــاف از پـایـان کــار اندیـشه کن
عـــقل می گوید که حتی در دل شب هــای تار
              قـدری از خـشم شـهاب بیـــقرار اندیشه کن
 
                                             25/فروردین/1393