به یاد روز های معّـلمی

از درس و بحثش باز می آمـد گـچ آلود
             از خسـتگی وا می شد از هم تارش از پود

افـتان و خـیزان مثـل ابراهــیم و صــالح
             می داد وضـــع قـوم خـود را سخـت بهـبود

بار دگر می گـــفت با خــوش باوری هـا
              مــثل کـَرَت هــای دگــر بـــدرود ، بـــدرود

چــنگ گـرانی بــر گـــلوی فـکر او بـــاز
             بر هـر فــشار خویشتن هر دم می افـزود

دیشـــب ز فــکر آب و نـــان بچـــه و زن
             تا لـحظه هـای صـبحدم چشمش نیـاسود

می گفت باید کــار و باری پیــش گــیرم
             شاید در این صورت رِسَم روزی به مقـصود

گـاهی مـواقـــع هـــست آدم از نـــداری
              در امتحـان آخــرت گشــــته است مـردود

از یک جهت جا در صف پیغـمبران داشت
              کـاین را خــدا در مصـحفش تاکــید فرمود

از یک طــرف در رفـع ما یحــتاج هـر روز
              فــکر حقـــوق آخـر ایـن بــرج خــود بـود
 
           5 اردی بهشت ماه 1375