با عرض پوزش اگر دیر فرستادم

صدای درد می پیچد میان صحن ویرانت

ولی امشب فراتر رفته درد از سقف ایوانت

وباران میشود درد و شبیه زهر می بارد_

_به جانت ، تا تو را نم نم بسوزانت چو دیوانت

پر از پروازی و اما پرت را سالها بستند

همان هایی که کفتارند پیش شیر میدانت

عدو باید بترسد از جلال و شوکتت آقا

چرا که جامعه تا جامعه پخش است ایمانت

توان از کف نده دشمن نسشته منتظر شاید

که بر لبهای خشک تو رسد ته مانده جانت

نمیدانم چه ترتیبی ست ؟ در شهر شما رسم است؟

که مادر لحظه ی پرپر زدن گردیده مهمانت

ایمان کریمی . . . 1393/2/12