بسم الله الرحمن الرحیم 

جاری شــــد از باغ و بستان بــــوی گل و عطر نسرین 
ذوقــــــم حـــلاوت گرفته از شوق آن « ماه » شیرین 

در جستجــــوی « هــلال » ابــــروی یــارم مبـــاشید 
ماهی که « بدر » تمام است رخشنده چون تاج زرین  

با « افتتــاح » دل تــو ، مـن تا «سحر» مست هـستم 
امـــشب  بـرایـت بـگویم  از عشق فــرهاد و شـــــیرین 

روی تـــو را مــن « تلاوت » کــردم به « ترتیل » و امــا 
بایــد دعایی بـخــوانم با ذکــر  « الغوث » و  « آمــین »

گفتــم « تشهد »  بخــوانم  مــوی تـــو را و ببــوســـم 
چشمی که می گفت«تکبیر» لب را که می خواند«یاسین»

مــن « روزه ام » را شکستــــم با قــند لبهـــای یــارم  
« افـطاری » من همین است یک لحظه پیشم تو بنشین

بــوی « اذان » نگـاهــت از « منبــــر » گــل بلند اسـت 
«حی علی » العشق و مستی از چین و هند و فلسطین
 

حسین مولوی 
سحر اول ماه رمضان نود و سه  
دهلی نو