بسم الله الرحمن الرحیم 

می بری هوشــم از سر و دیده 
ای خـــمــار  شــــــراب نادیـده 
 

عســـل از گوشه ی لبت جاری 
همه آیـــــات نــــــاب و سنجیده  
 

عـــالـــمی مــــبتلای چشمانت
مــــــبتلا هـــر کسی تو را دیده
 

بـــی خطا ، بی مثال ، بی عیبی
تــــو بـه « ریش فرشته خندیده »
 

دل مــــن پیش توست  دلبندم 
دل و دیـــــن را لب تـــــو دزدیـده 
 

جرم من چون جنون مجنون است 
تــــــو بــیا - لیلی ام  - گواهی ده 
 

«مـی شود با تو دل به دریا زد »
بـا طنــــــــاب خراب و  پــوسیده 
 

با حضــــــور تو می شود تفسیر 
عمق آبـــات سخت و پیـچیــده 
 

از پس ابــــــــــر تـــــیره ی تردید
پنجــــــــــــه ی آفتــــــاب ِ تابیده 
 

بــه گمـــــانم بهـــــار می آیـــــد  
از افــــــــق های دور و تفتیــــده 
 

در هـــوای تـو زندگی زیبــــاست 
بــــی تـــو مـــانند سیب گندیده 
 

بی تو حال زمین مساعد نیست  
بــــی تــو نبــــض زمـــانه پاشیده
 

بی تو جهـــــــل بشر شده هشیار  
عقــــل انســـان گرفته خوابیـــده 
 

مه و خورشید و کهکشان با هم 
گــــرد خــــال لب تـــــو گـــردیده 
 

همـــــه ی عــــــالم و همــه آدم 
خوانـــده این نکته را و فهمیــــده: 
 

یک خــدایی  تو را گزیده ست و 
دو جهــــــانی تـــــو را پسندیده 
 

حسین مولوی 
یازدهم تیرماه نود و سه
دهلی نو