دستت سوی سنگ کردی

آهسته نگاهت بر دل

اما چه غمی به چنگ کردی

مردانه نبرده بودی

دل سیر نخورده بودی

رفتن پی آرزو ها

بر من نسپرده بودی

فرزانه تر از بهار در یاد

مهمان در خانه ی فرهاد

گاهی به غرل گاه دو بیتی

همراه  لبت شعری و بیتی

پنهان نکنی در این کرانه

گیسوی تری که شاه بیتی

فرمود دلت بهار نارنج

با من بشوی شوی تو خود گنج

این گنج گران همان غروب است

تا شب بشود بسی بود رنج

امشب به تو دست دارم

معراج بلند پست دارم

خواهی نشوی شبانه تنها

دستت برسان که جست دارم

داغم غم تو محال دارد

روی لب تو دو خال دارد

هردم بسرم سراغ خالت

گویی که دلم دو بال دارد