نفسی کشیدم در این دنیای خالی از هر کس. مبارکم باشد تنهایی. ٰمبارکم باشد این سرخوشی از می ناب دست ساخته خویشم که خوشم از بی خویشی.

همه برای خودشان و تو هم برای خودت و خود نیز زان خودم تا بی خودیهای بی خود را با خود ببرم تا خود خدا .

این سفیرم  در نفیرم جا خوش کرده بود و نا و پای از جا خواستن را زیاد برده بود.آن نفس را در دم می نابم داد و دم حقش دم از تله تنگ و تار جانم به در برد.

پرده برداشتند از دیدگان تارم تا ببینم هر آنچه نمیخواستم از درد ببینم.سوی چشمانم به سوی راهی مسیر شد که سوای هر سوداست و لبریز از سود سوداگریهای تنهاییم.سرحالم ومسرور و سر این حال را به اسرار سرای سرم هم نسپرم.

مبارک باشد این حالی که من دادیش ای دوست.