تا کوک شوم ناله ی تنبور بگیرم

بگذار کمی از نفست شور بگیرم

بگذار به پای قدمت تاک بکارم

تا از قِبَلَش باده ی مخمور بگیرم

بگذار به امّید شبی با تو نشستن

از گوشه ی سنتور تو ماهور بگیرم

موسی شدم و چلّه ی پرهیز گرفتم

تا سلسله ی زلف تو از طور بگیرم

نقاش ترین شاعر دنیا شده ام، تا

از سایه ی گیسوی تو هاشور بگیرم

سقراطم و در فلسفه ی خویش گرفتار

تقدیر چنین است: سیانور بگیرم

از لعل لب سرخ تو اما خبری نیست

شاید که جوابش به لب گور بگیرم

احمد محمودی