دیشب بیست وچهارم مهر ماه 93 ،درجمع اهالی رضوانشهر وهمکلاسیهای دیروزم مراسمی با شکوه برای برترین های کنکور بر پا شده بود ودوست بسیار عزیز ودوست داشتنی وقدیمی ام آقای قاسم خلیلی ازمن خواسته بود مثل چند سال پیش برا ی مجومر (نام گذشته رضوانشهر)شعری بسرایم ومن این چهار پاره را گفتم و در پایان خاطرات گذشته ،آن را خواندم ودر هین خواندن بارها تشویق شدم .خیلی لز همکلاسیهای قدیم از جمله دکتر محمود فتو حی فیروز آباد رییس دانشگاه صنعتی شریف هم بودند وخیلی از عزیزان دیگر از جمله"آقایان شاه حسینی فرماندار /بهزادی وعبدالهی از مدیران مدرسه قدیم ما/شیرزاد  مدیر کل آموزش وپرورش وشهردار اشکذروحجه الاسلام سید محمد رضوی.......به هر حال خوش گذشت.واینک آن شعر:

آنجاکه شهر کهنه ای از تاریخ                            درکام ریگهای روان خفته است

آنجاکه خاطرات هزاران سال                          هرگز کسی نخوانده و ناگفته است

********

نستوه، بر کرانه ی آن شهری است                  کز خویش فتنه های زمان رانده است

این دُرّ ناب ، مجمر عنبر سوز                         از دور دست حادثه ها مانده است

*********

اینجا که نام دلکش دیروزش                                    گلواژه ی عمیقِ" مجومِرد" است

امروز شهره است به "رضوانشهر"                          صدگلشن از بهشت براو گِرد است

********

شهریست گرچه ساده،صمیمی،سبز                              سرشار از شکوهِ شکیبائی

مردانش از زلال فلک لبریز                         چون چشمه در کویر ، تماشائی

*********

عشق است عشق ، واژه ی رضوانشهر                      در آزمون عشق نباید باخت

همت اگر به عشق عجین گردد                   روزی بهشت می شود از آن ساخت

*********

در بزمی از شکوه شما دیدم                              بر قله های علم ، جوانان را

یک قسمت از بهشت شما این است                      باور کنید معنی رضوان را

**********

اینجا هنوز مجمرِ صد آتش                   از مهر روشن است و فروزان است

اینجا فروغ عشق ، دل افروزاست                  یک تکّه از تجّسم ایران است

**************

اینجا که ریگهای روان روزی                از بام آسمان به زمین می ریخت

اینجا که بادهای سیه فامش                    در جان قریه ، حادثه می انگیخت

*********

دیریست بی دریچه ای از دریا                 مشتاق ، بی دریغ ، طرب دارد

با آنکه در کویر عطش غرق است            صد چشمه از سرود به لب دارد

***********

آهنگ مرغ های گلستانش                                  گلنغمه ی ترنم بیداری است

صد حُسن در تبسم او پیداست                    صدشور در تلاطم او جاری است

********

یاران تربیت شده ی دیروز                                  در باغ انقلاب ، بر آوردند

بوی عبیر و لاله بهم آمیخت                    از دشتِ عشق ، مشک تر آوردند

**********  

مطرب بیاد رفته ، سرودی ساز                    ساقی بیار باده ی  رضوان را

ما میهمان عشق توایم امشب                    پرکن  زمهر ساغر مهمان را

*********

این پند ماست مردم رضوانشهر !               با مهر ، تیرگی همه برخیزد

وحدت اگر مرام شما گردد                        دنیا به کامتان شکر انگیزد

********

نامت بلند باد و برین ای شهر                       با موج های آبی باران ها

از خویشتن درآ که  درآمیزی                     اردیبهشت ها، به دل وجان ها