آمد محرم باز دلها پر ز خون شد
زینب سیه پوشید و لیلا هم غمین شد
گفتا سکینه عمه جان این کربلا هست؟
باغش چرا پرخون و دشتش پر بلا هست
بابای من سر می دهد در این بیایان
اصغر که حنجر می دهد در این بیابان
پس عمه جان برخیز از این جا سفر کن
هر لحظه شمر دون رسد از او حذر کن
او خنجری دارد دودستش پر ز خون است
دوری کنم از او که او ملعون دون است
با خنجرش هر لحظه می برد سرم را
با چکمه اش زخمی کند او پیکرم را
عمه کجا رفتند مردان و دلیران
آب آوران و نیک مردان غیوران
در قلب من غم جای شادی خانه کرده
گویا خزانی در بهارم لانه کرده
.......................................................
فاطمه همرنگ نژاد(مادرم)