روضه می خواند قلم ، باران ِ غم می آورد
در میان ِ دفترم با زیر و بم می آورد
 
می نویسد: " کربلا " ؛ دل بی قراری می کند
می نویسد: " عاشقی کن " ؛ شعر ، کم می آورد
 
" خیمه ها لب تشنه هستند و عمو با غیرت است."
روضه خوان امشب چه روزی بر سرم می آورد !
 
ماه را می خواند و تا پای دریا می برد
ماه را بی دست و بی مشک و علَم می آورد
 
ماه شد حالا تمام و روضه خوان محو ِ امام ،
جان من را بر لب ِ من ، دم به دم ، می آورد
 
راه می افتد میان ِ قتلگاه و با خودش
آیه های " شمس " را از هر قدم می آورد
 
تا ببندد زلف ِ دل را بر سر ِ زلف ِ حسین (ع)
بندی از ترکیب بند ِ محتشم می آورد
 
بعد از آن در آخر ِ ذکر ِ مصیبت ، روضه خوان
آتش ِ بی شرم را سمت ِ حرم می آورد
 
می نویسد: " نینوا " ؛ خون می چکد بر دفترم
روضه می خواند قلم ، باران ِ غم می آورد.

محمدرضا سلیمی
http://chardivarieejbari.blogfa.com