همیشه فکر میکردم اگر در سالهای دور می زیستم، جنگاوری دلیر میشدم و در یکی از همین جنگها، دلاورانه جان به جان آفرین تسلیم میکردم..
یا اگر در زمانهای دورتر زندگی میکردم در نبردی تن به تن با یک ببر ازدنیا میرفتم،
یا حتا اگر انسانی غار نشین بودم ، در جنگی نابرابر با یک دایناسور...
هیچگاه فکر نمیکردم قرار است همین امروز برای باز کردن در خانه به روی مامور برق ،هنگام پایین آمدن ازپله ها یادم برود چراغ را روشن کنم و پایم لیز بخورد و بیفتم وبمیرم...
حالا فقط امیدوارم مامور برق آنقدر سمج باشد که باز هم زنگ بزند تا همسایه طبقه ی بالا از خواب بیدار شود، و البته او هم آنقدر خواب آلود نباشد که مثل من یادش برود چراغ را روشن کند...
اگرچه میدانم همسایه ام حواس پرتی دارد ،
 ولی چه کنیم انسان به امید زنده است!
حتا وقتی مثل من بمیرد...

پوریا شیرانی