شب است و جاده پر از التهابِ خیس...تر است
سکوت در گرویِ اضطرابِ خیس...تر است
 
هوا که از نفس افتاده است و خشکش زد
همیشه خاک تهِ یک حبابِ خیس...تر است
 
قضای جبری ما این فضای جبری ماست
زمین همیشه از این انتخابِ خیس...تر است
 
مگر حرارت بوسه به داد من برسد
که مدّتیست لبم از شرابِ خیس...تر است
 
چقدر دور و برم ابر دور^ە باران ریخت
نگاه تشنه ام از یک سرابِ خیس...تر است
 
تو نیستی و تمامی شهرهای شمال
جهنّمیست که از یک عذابِ خیس...تر است
 
ریف تر شده است آب رفت قافیه ام
سراسر غزل من از آب،خیس تر است