ستاره چشم هایت ، هلال ابروانت

کلام پر حلاوت رقم زند دهانت

سکوت اوج عشقست بیا و چشم مستت

به سوی من بگردان نه در دهان زبانت

ستاره ای و ماهی ولی ز بس عفیفی

منجمان نیابند در آسمان نشانت

تو عشق آفرینی ، تو مادر زمینی

زلال گریه هایم یگانه کودکانت

به روی بال هایم چه زخم ها نشاندی

خطا نرفت تیر نگاه از کمانت

چه سبزهای زردی ، چه فصل های سردی

دوباره می زند سر ز ذهن بدگمانت

بیا و عاشقان را به چشم دل نگه کن

که پر شود از احساس دو روزه ی جهانت

دوباره می پذیرد مرا به یک تبسم

شکاف پر ز رمز شفق شفق لبانت

مرا در این دو راهی چو بی اراده کاهی

کشد به کفر و ایمان شکوه گیسوانت