دلت خون بود و لبخندی که مصداقِ نقابت شد
غمِ روز دهم ، سرمایة اندوه نابت شد

سرت لبریز کابوس و نگاهت خیره بر صحرا
زمین و آسمان دلواپس فقدانِ خوابت شد

غمت ناموس بود و یکّه مردِ کاروان بودی
حرامی خیره ماند و باعث رنج و عذابت شد

امامُ السّاجدین بودی و آقازادة قبله
زمین مُهر نمازت؛ روی آن اسمت کتابت شد

امان از شام گفتی و به جبرانِ مصیبت ها
زبانم لال! توهین و جسارت ها جوابت شد

شکوه خطبه ات الحق که ویران کرد کاخ ظلم
دعای کودکان در کنجِ ویرانه اجابت شد!

مرضیه عاطفی/ سمنان