می گویند اسماء بنت عُمیس، آب می ریخت و علی، فاطمه را غسل می داد ....

                         ***

درنگی کن که دلتنگم، کمی آهسته تر، اسماء !

نمانده فرصت بسیار گرچه تا سحر، اسماء !

کتابت می کنم دیگر به خطّ گریه مُصحَف را

از آن روزی که قرآنم ورق شد پشت در، اسماء !

همان کوهی که مرغی بر فراز آن نمی چرخید

همان کوهم، ولی اکنون شکسته از کمر، اسماء !

تسلای غم من هیچ حرفی می شود؟ هیهات ...

یقین دارم که برگشتی ندارد این سفر، اسماء !

رها کن آب را، بگذار پهلوی کبودش را 

بشویم، ای خدا.... با خون دل، با چشم تر، اسماء !

که باور می کند ؟ او نیم بِسمِل، تیغ من، پنهان

 که باور می کند؟ انداختم حتی سپر ... اسماء !

کمی آهسته، نه! بشتاب ! تا پیش از اذان صبح

نمی خواهم که از این شبه مردان، یک نفر... اسماء !

گرفته شانه هایم باز  بوی سوره ی زلزال

دعایی نیست الا مرگ، در یادم دگر، اسماء ...