دوش به چشم يقين معجزه ديدم چنين
نور تتق مي کشيد از فلک آخرين
مانده بدم در عجب در دل تاريک شب
مهر فروزنده چيست کامده سوي زمين؟
گاه سحر چون صدف لؤلؤ لالا شکفت
گوهري آمد پديد، مهر از او شرمگين
ختم رسل مصطفي (ص) مهر جهانتاب حق
منجي خلق جهان سر آمد مرسلين
سدره نشينان همه مست ز ميلاد او
در قدمش جبرئيل ريخته عقد ثمين
چون شب ديجور بود دشت و دمن پيش از آن
خار در اين باغ بود جاي گل ياسمين
باد نمودي پريش گيسوي نخل کهن 
تو گويي از بن کند پايه طاق آبگين
خار و خس و هيمه بود نزهت باغ جهان
همچو خريف و شتا بود همي فرودين
ليک کنون دشت و کوه طعنه به بستان زند
از سمن و برگ گل گشته زمين عنبرين
جمله فراز و نشيب صاف و بلورين شده
هر قدمي چشمه اي صاف چو ماء معين
بر لب هر چشمه اي جمع شده گرگ و ميش
نيش همه گشته نوش زهر همه انگبين
نک همه فصل سال بوي بهاران دهد
شب همه روز است و روز هست الي يوم دين
قطب شمال و جنوب بود اگر منجمد
بود اگر استوا گرم چو قعر سجين
بود اگر دره اي در دل آن  حفره اي
بود اگر کوه و بود قله بر آن چون نگين
بود  اگر بولهب بلال و عمار و عمرو
يک به نسب مهتر و يک به جسب کمترين
بود اگر گوشه اي جنگلي و بيشه اي
گوشه ديگر کوير نيست دگر آن و اين
جمله به يک جلوه زان مهر دگرگون شدند
طوعا او کارها قد جعلوا مسلمين
کنگره ها چارده ريخت ز کاخ شهان
در شب ميلاد آن ناجي مستضعفين
چهارده قرن شد تا که تجلي نمود
بار دگر پرتوش از دل ايران زمين
کوکب سعد از افق باز برآمد که هان
فجر حقيقت ز راه مي رسد اي مؤمنين
مهر خميني دميد در تن افسرده جان
بار دگر شد عيان هيمنه صالحين
حبل مودت کنون در کف اسلاميان
عشق مهيمن شده فاسترحوا آمنين
همچو زمان نبي (ص) کافه اهل صلاح
جمله برادر شدند در ره شرع مبين
مژده که ميلاد نور هفته وحدت بود
مکرمت او شده سمبل عشق و يقين
شيعه و سني بود فارس ميدان حق
جبهه توحيد را اين دو يسار و يمين
فيض ربيعي چنين رشک بهاران بود
خاصه که خورشيد را ماه شدي همنشين
جعفر صادق که بد عارف اسرار حق
عالميان تا ابد ز خرمنش خوشه چين
ديد پژوهنده چون موکب خورشيد گفت
باد مبارک چنين مولد خير آفرين
پائيز 1365 مشهد