همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی



سی و سه سال کشیدم به دوش عشقت را
سی و سه سال برایت همیشه غم بودم

به جان زلف رهایت قسم! امیر عشق!
سی و سه سال به یاد تو دم به دم بودم

چقدر خواب تو و ذوالجناح را دیدم
چقدر عاشق عباس بی علم بودم

به گیسوان دل انگیز خونی ات سوگند
سی و سه سال پر از حسرت حرم بودم

سی و سه سال شنیدم ز اسب افتادی
سی و سه سال پر از شعر محتشم بودم

حسین! حضرت زیباترین من! شاهد!
فقط به خاطر تو تشنه ی قلم بودم

فقط زمان نوشتن ز تو، نقابم را
کنار می زدم از چهره و خودم بودم

چقدر از تو سرودم ...ولی نشد ارباب!
نمی شد از تو بگویم، هنوز کم بودم

چه بی دریغ تو را دوست دارمت زیبا!
به پای سرو بلندت همیشه خم بودم

به سوی عشق تو می آمدم تمام عمر
عجیب عاشق راهی که می روم بودم

قسم به خطبه ی بی نقطه ی علی پدرت
که با علی پسرت، اشک هم قسم بودم

سرم هوای تو را داشت و چه بر من رفت...
سی و سه سال که شرمنده ی سرم بودم

برای منتقم خون تو، دلم تنگ است...
چقدر منتظر آن سپیده دم بودم...

+
خدا زیاد کند این کمی که من دارم
ارادتی که به ارباب بی کفن دارم