با نام خدا

(1)
آن برگِ به خاكِ راه غلتيده منم
آن زردِ به خونِ خويش خشكيده منم
جانبخش‌تر از مسيح! بر من نگهي...!
«من زنده‌ام» اما... «نپسنديده» منم

(2)
اين سينه ز فرياد فراقت خسـته ست
ديوانـه تو، از غـم عالـَم رَســته ست
صد بار مرا كـُشتي و جـان بخشيدي
«من زنده‌ام» اما... به تو جانم بسته ست

(3)
از راه، تمـامِ گـَردها را رُفـتي
در گوشِ شكوفه گفتي و بنهُفتي
از يار سفركرده چه دُرها سـُفتي؟
«من زنده‌ام» اي صبا! به من مي‌گفتي

(4)
او عهد شكسته است و من نشكستم
تا آخـرِ ايـن قصه‌يِ خواري «هستم»
ديدم به دو چشم خويش: «او» تيرم زد
دانيد كه «من زنده‌ام» اما... «مستم»

(5)
«من زنده‌ام» اما نفسي در من نيست
از ظلم تو فريادرسي در من نيست
امرت به گناه، كشته من را، بس كن!
يا ايتهاالنفس! كسي در من نيست

(6)
تحريم كنيد...! بي‌گمان، بي‌ترديـد
بر «نيت شر»، «اراده» خواهد خنديد
«من زنـده‌ام» و به كشـورم مي‌بـالم
«تا كور شود هر آنكه نتوانـد ديـد»

(7)
رفتم به سرِ دار، نمي‌دانستم!
مُردَم...! به چه مقدار...؟! نمي‌دانستم!
گفتند بگو كه زنده‌اي، گفتم: هاي....
...«من زنده‌ام»! ؛ انگار نمي‌دانستم

(8)
خواندند همه «تهي از احساس» مرا
«بي‌معرفت» و «حريص» و «نسناس» مرا
پس قدر مرا فقط خودم مي‌دانست
«من زنده‌ام» اي مرگ! تو بشناس مرا!

(9)

در خصوص مسابقه شعر «من زنده‌ام»:

گفتند رباعي بسراييد «دُرُشت!» (*)
«خروار»كه نه! نمونه شعري در مُشت (**)
گوييد كه «من زنده‌ام» اندر آن شعر
هر جاش كه شد، همين جلو، يا اون پُشت!

*- با عرض پوزش فراوان از هيئت محترم داوران!
**- توضيح اينكه واژه «خروار» در اين مصراع، ايهام ندارد و خيلي هم شفاف است! فقط انسان است كه توانايي رباعي گفتن دارد و لا غير!
 

(10)

اندر حكايتِ نبودن جايي براي ثبت اشعار مسابقه «من زنده‌ام» در سايت (از زبان شركت‌كنندگان در مسابقه):
 

گشتيم براي جاي ثبتي....؛ كه نداشت! (*)
طراح ولي خطا و خبطي كه نداشت! (**)
ــ گفتي كه: بگو! بگو! بگو! ....... ــ خُب گفتم:
«من زنده‌ام»، اما به تو ربطي كه نداشت!
 

*- سايت «شاعران پارسي زبان» رو ميگم.
*- از زحمات آقاي رضايي كه فقط يك بار از نزديك ديدمش، تشكر فراوان دارم. «خدا قوت» اخوي!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 

  عليرضا علي‌سليماني (قطره)

 تهران-6 و 04/11/1393
سوم و پنجم ربيع‌الثاني 1436 هـ . ق.