آمدم سوی تو هر بار ولی بیهوده

از تو: نه!، از من: اصرار ... ، ولی بیهوده

تا فراموش کنم برخی از اندوهِ تو را 

شد دلم کوچه و بازار، ولی بیهوده

گفته بودی که سبُک می کند آدم را عشق

اینک این من! که گرانبار،  ولی بیهوده

لرزشی نیست دگر در دل و دستانم، آه!

آمده لحظه ی دیدار، ولی بیهوده...

باز دلتنگیِ تو، نان و شرابم شده است

هفتمین بوسه ی انکار ...، ولی بیهوده

می نویسم غزل و پیرهنم خانه ی توست

وه که از عطر تو سرشار ... ولی بیهوده

گوش کن، می شنوی؟ سوتِ قطارِ عدم است

دوستت دارم بسیار، ولی بیهوده...