همه انقلابها به نام مردی بزرگ یاد می شود و انقلاب سرزمین من به نام تو ...

دماوند ناگزیر است 
هر روز سري
به سمت دامنه هاي مه گرفته عاشقش خم كند
بين هياهوي ماشين ها گنبدي دور دست را رصد كند و
با احترام كبوتران چاهي را نگاه كند
بيخيال دود و ازدحام ماشين ها
دور سر مردي مي گردند
كه چشم هايش تنها ايه ي ملكوتي قرن ما بود. 
()

صبح خورشيد تا كوچه هاي جماران را روشن مي كند
دنبال ردپاي مردي ميگردد
كه 
روزي فرشته ها 
در شلمچه و مجنون و خيبر
به اقتداي قدمهايش
به ديدار آسمان رفتند 
()

قبول دارم
وقتي تو رفتي
حتا به ساعت تغزل نرسيده بود 
و كلمه ها را درست هِجّي نميكردم
اما هر وقت
در صفحه سياه و سفيد تلويزيون
روي روشن خورشيد را ميديدم
انگشت اشاره را به سمت
فردا نشانه ميگرفتم
و ميخنديدي
اين ها را من نمي گويم

شاهدش گريه ها پدرم بوده
در شبهاي گرم و شرجي نيمه ي همه ي خردادهاي بعد از تو
مادرم هنوز قسم ميخورد
به نام تو 
كه بعد از "بابا "و "اب" و خودش
اسم تو اولين چيزي بود كه ياد گرفتم
()
بزرگتر كه شدم
در گريز سالها

سري به دماوند زدم
به جماران سفري كردم
و راز آن خانه و حسينيه ي قديمي را كشف كردم
ديدم
انگار
در متن رگهاي ملتهبم
در تمامي اين زواياي نوراني عاشقي
بوي گلاب محمدي و سيب سيدالشهدا 
مي پيچد
()
دلم ميخواهد اعتراف كنم
فهميده ان
شعر در مدح تو نارساست
من
هنوز معناي نامت را در غزلها 
نيافته ام
تا اين كلمه هاي عبوس را
لايق حضورت كنم
بگذار اعتراف ديگري بكنم
تلويزيون ما سالهاست رنگي شده
اما 
شيريني نگاه ترا كجا پيدا كنم 
تا انگشت اشاره ام به شهادت افتاب بايستد
و تلفظ نامت را مثل كودكي هايم
دهانم را پر از قند كند
تهران شهر مه الودي شده
بگو از كدام شاهراه آسمان
دري به خانه خورشيد باز كنم ؟
در كوچه هاي افتاب-باراني قم قدم بزنم؟
و بوي باران و كاهگل آن خانه قديمي خمين
مرا به فصل پنجم عاشقي ببرد؟
 
رها هوشمند نژاد