مضمون اولی که به تکرار می رسد پای پلنگ وجاده ی ماهی که قرن هاست....
هی می دویم وبعد به بن بست میرسیم  درگیر ودار ِخلسه آهی که قرن هاست....


شب تابع ستاره ی رویش  نشسته است  باران برای دلخوشی اش ساز میزند 
دریا دوباره صاحب فرزند میشود  این دختر ِهمیشه پناهی که قرن هاست....


نور از دل سیاهی چشم اش دمیده شد  بر روی موی مشکی او بند شد جهان 
تار سیاه روسری اش را گره زدند  بر پود روزگار سیاهی که قرن هاست....


آرامِ فصل های زمین مِهر آسمان انگشتری که دار ستم های تیره گی ست 
شب ناله ها که شیربهای کمی نبود شاهد سکوت مبهم چاهی که قرن هاست...


متن  سکانس بعدی ودنیای مادری  ابستن ِهزار غم و درد بوده است 
یک مکه بغض هفت مدینه طنین ِآه صدکوفه حرف های تباهی که قرن هاست...


مادر به پیش چشم پسر ...کربلا شده ,دندان به روی تاب جگر... کربلاشده 
بانو مرا ببخش مکلف نموده اند بر رسمِ این رسالت و راهی که قرن هاست...


رویش همیشه زرد وپراز گرد حسرت است از شرم شعله شعله سرازیر میشود 
خاکسترش همیشه خجالت کشیده است  اتش نشسته پای گناهی که قرن هاست...


گاهی خدا به فکر فرو میرود هنوز گاهی به چشم های شما خیره میشود 
بانو چه راز و رمز عجیبیست بینتان ؟بغضی شکسته تر شده گاهی که ...قرن هاست


با اینکه قلب تک تک ما خانه شماست ما قبربی نشان شما را ندیده ایم
بانو چرا به داد دل ما نمیرسی تلخ است حال چشم براهی که قرن هاست...


اقا سکانس آخر ِاین عشق  نام توست  دست زمین به دامن تو چنگ میزند 
بی شک کنار مادر خوبت نشسته ای ,شرمنده ایم از تو سپاهی که قرن هاست....