به سیلی چرا مادرم را کتک می زند
مگر او نداند به زخمم نمک می زند
نه تنها به او بلکه بر من حسن، با حسین
به همراه زینب چَکی مشترک می زند
ندارد تحمل گلِ صورتش دست ظلم
که با تیشه دارد به آیینه حک می زند
به بازوی مادر کبودی اگر دیده شد
نشان رفته قرآن و بر مردمک می زند
پدر را چه گویم ز احوال آن روز شوم
که یک بار دیگر تحمل محک می زند 
به دلواپسی می کشد تیغ و آید ولی
به مسمار در ، از برای فدک می زند
پدر گفت بر خاک مادر مبادا روی
ولی دل به الحمد پنج شنبه لک می زند
خدایا تو دیدی و بر صبر ما واقفی 
که بدخواه احمد به زهرا کتک می زند
نگو ای حسن جان،  تو دیگر که این گفتنت
غزل های آیینی ام را نمک می زند
تو با هر زبانی که گویی بود سخت و بغض
من ِ خام و ناپخته را ناخنک می زند