دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

توضیحی پیرامون نشست شعر آیینی در سرای اهل قلم نمایشگاه بین المللی کتاب تهران

در آن پنجشنبه آنچه گفتیم و آنچه نگفتیم یادداشتی پیرامون نشست شعر آیینی در سرای اهل قلم نمایشگاه بین المللی کتاب تهران و نقد آسیب شناسی شعر آیینی در تاریخ پنجشنبه، هفدهم اردیبهشت جلسه ای با موضوع شعر آیینی داشتیم که سرای اهل قلم میزبان این نشست بود. در این نشست موضوعات مختلفی در ذیل شعر آیینی مطرح شد که یکی از آن مسایل بررسی آسیب های شعر آیینی بود. به علت اهمیت موضوع تلاشم بر شفاف سخن گفتن بود و با جدیت تمام سخن می گفتم به طوری که برخی از دوستان و همراهانم گمان کردند، سال هزار و سیصد و چهل و دوی شمسی است؛ هدفم این بود که عبارتی و کلامی از اینجانب به اشتباه در جایی ثبت نشود. موضوعی که من در نشست مطرح کردم " نقد آسیب شناسی شعر دینی" بود که مورد استقبال مخاطبان واقع شد و صد البته باید یادداشتی مفصل درباره اش نوشته شود. خب از این بحث که با جدیت تمام مطرح گردید، در خبرگزاری ها به جز یک پاراگراف آن هم ناقص هیچ مطلبی دیگر مطرح نشد. این هم شاید قابل گذشت باشد اما با کمال تاسف باید گفت خبرنگار گرامی یکی از خبرگزاری ها یک جمله ای را که من به هیچ عنوان آن را نگفته بودم و آن جمله که سخن یکی از مهمانان دیگر برنامه بود را به نامم تیتر کرد و خبرگزاری های دیگر هم آن کذب آشکار را کپی کرده و منتشر کردند از همه ی اینها فاجعه آمیزتر این است که خود خبرگزاری سرای اهل قلم هم آن تیتر که کذب آشکار است را به نام من منتشر کرده است. فیلم آن نشست موجود است و اگر بازبینی شود واضح است که در آن نشست موضع نویسنده ی این یادداشت دقیقا بر خلاف بخشی از تیتر مذکور بود. این خبر کذب را خبرگزاری ایکنا و سپس خبرگزاری سرای اهل قلمی که خود متولی برگزاری این نشست بود، منتشر کرد.  بی توجهی خبرنگاری که در خبرگزاری قرآنی فعالیت می کند و به کذب مطلبی را به راقم این سطور نسبت داده است جگونه قابل توجیه است؟ جالب تر این است که من یادداشتی را برای اصلاح آن تیتر ذیل همان خبر درج کردم اما خبرگزاری مذکور ترتیب اثری نداد. دیگر آنچه قابل تامل است بی توجهی خبرگزاری سرای اهل قلم به محتوای نشست ها و درج خبری ناقص و کذب از سایر خبرگزاری ها است؛ در حالی که متولی این نشست ها سرای اهل قلم است و این کار را می توان رفع تکلیفی دانست که بدون شک رفع تکلیف نشده است که اکنون تکالیفی دیگر بر آن تکلیف افزوده شد. اصلاح خبر کذب و عذر خواهی از مخاطبان و کسی که خبر دروغ به او نسبت داده شده است برخی از آن تکالیف است.  تیتر ایکنا گروه ادب: رئیس انجمن شعر طلاب کشور گفت: شعر آیینی نباید اسطوره‌ساز باشد و ما نباید در مورد اهل بیت(ع) مغالطه کنیم. http://iqna.ir/fa/news/3272203 تیتر خبرگزاری سرای اهل قلم در سایت نمایشگاه شعر آیینی نباید اسطوره‌ساز باشد رئیس انجمن شعر طلاب: رئیس انجمن شعر طلاب کشور گفت: شعر آیینی نباید اسطوره‌ساز باشد و ما نباید در مورد اهل بیت مغالطه کنیم. http://www.tibf.ir/news/554c54b01f0000c04bdbaf7c اما بحث اسطوره، چون کلمه اسطوره دارای تعاریف مختلفی است، من به هیچ عنوان درباره اهل بیت این کلمه را نه رد می کنم نه تایید. اگر به اعتبار امور واقعی، مقدس و مینوی باشد به یقین اولیای دین اسطوره اند اما اگر اسطوره را اموری خیالی و ذهنی تعریف کنیم، بدون شک اولیای دین اسطوره نیستند و نباید این کلمه را درباره شان بکار ببریم. در این نشست من نگفتم که درباره اهل بیت مغالطه نکنیم، هر چند این سخن صحیح است بلکه گفتم کسانی که شعر آیینی را آسیب شناسی می کنند و می گویند اولیای دین همانند ما هستند، پس نباید فرابشری شوند، تا بتوانیم از آنان الگو بگیریم مغالطه می کنند. این که من گفتم کجا و آنچه خبرنگار محترم درج کرده است کجا! آیا بهتر نیست در این کار مهمی که این عزیزان عهده دار آنند توجه بیشتری صورت بگیرد؟!با توجه به اینکه مطالب نویسنده ی یادداشت در آن نشست انعکاس کامل و صحیح نیافت، مهمترین مساله ای را که در آن جلسه مطرح کردم را هم اکنون در این مجال مجددا بیان می کنم، امید که فرصتی فراهم شود تا مفصل بدان پرداخته گردد. پیشنهاد من به عزیزان منتقد این است که به نقد آسیب شناسی هایی که به شعر آیینی مطرح است بی توجه نباشیم. یکی از مواردی که در آسیب شناسی های شعر آیینی معمولا مطرح می شود بحث غلو است؛ اما در تعیین حدود غلو متاسفانه دچار افراط و تفریط شدیم. برخی از منتقدین و اساتید گرامی که هیچ تردیدی در حسن و صدق نیتشان نیست در این مقام دچار خطا شده اند. به عنوان نمونه آقای منوچهر افضلی در آسیب شناسی شعر آیینی در بخشی از یادداشتی که در وبلاگ انجمن شعر قلم کرمان منتشر شده است چنین آورده اند: ... شعر آیینی نباید اسطوره ساز باشد ، چرا که پیامبر و امامان همگی بشر خاکی و زمینی بوده اند و مثل آدم ها در کوچه و خیابان راه می رفتند ، با مردم نشست و برخاست می کردند ، به بازار برای خرید می رفتند ، بیل می زدند ، غذا می خوردند ، بنابراین شعر آیینی باید آن گونه توصیف شود که برای مردم محسوس ، ملموس و قابل هضم باشد و اگر از آنان به عنوان موجودات آسمانی و ماورایی نام ببریم ، آن وقت چگونه می توان از مردم انتظار داشت که آنان را الگوی خود قرار دهند ... به این یادداشت خوب که به جا و شایسته است از نویسنده ی محترم بابت دغدغه ی ارزشمندشان تشکر کنم، این نقد وارد است که نویسنده ی گرامی در مقدمات دچار خطا شده است. بدون شک اولیای دین دو شانیت داشتند، یک شان بشری دوم شان غیر بشری یا الهی که اگر تمایزی بین امام و پیامبر و پیروان آنان نباشد به این نتیجه خواهیم رسید که این مقام ها بدون دلیل وضع شده اند. اینکه نویسنده محترم می نویسد ما باید از کسانی پیروی کنیم که ملموس باشند، در واقع این جا خطا صورت گرفته است. اینکه ما برای اهل بیت فقط شان بشری قایل شویم اشتباه آشکار است. چرا که اگر آنان هیچ تفاوتی با ما نداشته باشند لازم است که مانند ما دچار خطا و اشتباه شوند در نتیجه پیروی کردن از چنین افرادی ارزشی نخواهد داشت. پیروی کردن در جایی معنا دار است که شما اطمینان داشته باشید که این امام و پیامبر خطا نمی کند و اگر همین مساله عصمت و وحی را بپذیریم، خود به خود تمام مشکل حل خواهد شد. در نتیجه می گوییم اولیای دین دو شان دارند یک شان بشری دوم شانی الهی که عصمت ، وحی و ... مربوط می شود به همین شان الهی. از ما نخواسته اند که عصمت و وحی از اولیای دین تبعیت کنیم، بلکه آنچه مورد تاکید است تبعیت از اولیای دین در شان بشری آنان است. بدون شک بررسی همه جانبه ی کلام خداوند این معرفت را به خواننده اعطا می کند نه بررسی فقط یک آیه از قرآن. به یاری خدا در اولین فرصت یادداشتی مفصلتر در این باب خواهم نوشت. سید حسن مبارز 

---

---

   تاریخ ارسال  :   1394/2/20 در ساعت : 13:0:4   |  تعداد مشاهده این شعر :  1046

---

---