سلام به شاعره ی توانای این سروده ی لطیف و جناب خصلتی برای واکاوی خوب شعر
و اما بعد ... پیش از این هم شعر زیبای خانم غفاریان را خوانده بودم و حتی در مصرعی واژه ی پیشنهادی حقیر را شاعر با بزرگواری و مناعت طبع پذیرفته و جایگزین کردند ولی حس می کنم باید در این باره بیشتر نوشت

شروع روایت گونه ی شعر با ادبیاتی کاملا ملموس و جاری است که بلافاصله در مصرع 2 کشف و ابداعی زیبا رخ داده است - شعر شاعران روادید است - که دامنه ی شعر را فرا ملی کرده است گویی هر کسی از هر جای زمین آرزوی سفر به این سرزمین ... سرزمین اسطوره های جاوید را دارد
در ادامه بعضی از واژه ها در قاموس مضمون نمی گنجد مثلن صفت سبز بودن برای سرزمین خراسان ، هر چند که در این مصرع واج آرایی زیبایی رخ داده است - ابر سرزمین سبز مهد اسطوره ها - اما سبزی از مختصات خراسان نیست و می شد صفت دیگری را آورد
در بیت 3 اما این نقیصه به خوبی جبران شده است - سرزمینی به وسعت تاریخ - کاملن با ویژگی های خراسان بزرگ تطبیق دارد ... در کامنتی که برای شعر گذاشته بودم عرض کردم با مصرع دوم بیت 3 کنار نیامدم اما اینبار که متوجه منظور شاعر شدم - که خطاب به زلزله ها می گوید این بید با هر بادی نمی لرزد تصویر سازی زیبایی در آن دیدم و گفتم کاش به جای / ای / ( هان ) می آمد تا این معنی را زودتر منتقل کند ضمن آن که از تحکم هم برخوردار است
/هان زمین لرزه های پی در پی ! ..../ لحنی خطابی دارد و کاملن منظور شاعر را می رساند
در باره ی دیگر ویژگی های شعر جناب خصلتی عزیز مطالب خوبی نگاشته اند که به نوبه ی خود بسیار بهره بردم اما با نظر ایشان در مورد استفاده از واژه ی / پارساوا / جسارتا موافق نیستم چرا که علاوه بر تامین منویات شاعر در این باره ، مخاطب را وا میدارد که تفحص کند و چیز جدیدی را بیاموزد حتی معتقدم شاعر نباید توضیحی در پی نوشت می آورد تا مخاطب را سراغ معنای واژه بفرستد .
بنده اصولا معتقدم استفاده از واژگان کهن اگر در جای خود باشد نه تنها آسیب نیست که امتیاز است

با احترام و عرض ادب حضور جناب خصلتی و شاعره ی ادیب این سروده ی زیبا

با سلام بر شاعر محترم.نمی دانم انچه باعث شده است این شعر در بخش نقد قرار گیرد نام بزرگ خراسان است یا سلیقه ی انتخاب کننده اما به عنوان یک مخاطب شعر باید عرض کنم شعری که در باره سرزمین وکیش وگذشته ی فرهنگی سروده میشود خواه نا خواه مورد توجه واقع می شود.شعر مورد بحث یک توصیف عاشقانه از سرزمین خراسان است که گویا زادگاه شاعر نیز هست اما به گونه ای بیان شده است که انگار شاعر مسافری است خارج از این سرزمین وتعبیر ها وتوصیف ها تعابیری عمومی هستند. البته در این تصاویر وتوصیف های عمومی نگاهی هوشمندانه به تاریخ خراسان صورت گرفته است هر چند از نظر زبانی شاعر نتوانسته است به یک شعر در خور وخود بسنده برسد.اشاره به سرزمین خورشید،مهد اسطوره های جاوید،دانه های انگور،مشکاتیان وبعضی واژه های دیگر در طول شعر ارجاع هایی به این نگاه تاریخی هستند.گاهی استفاده از این واژه ها در شعر بسیار در خور وقابل تقدیر است مثل استفاده از مشکاتیان وسنتور که از زمان حاضر حرف می زند وچه استفاده از فیروزه های دریایی که به قدمت هنری آن اشاره می کند.اما بعضی از واژه ها باعث شده است تا زبان شعر از روانی ویکدستی خود خارج شود وگاه به سمت کهنگی حرکت کند.استفاده از واژه ی پارساوا وبیت سروده شده به گویش سبزواری از این گونه اند.البته بیتی که به گویش سبزواری سروده شده است به نظر می آید قدری غافل گیری درخود دارد که از یک جهت زیباست واز یک جهت خواننده را از متن خارج ودرگیر زبان می کند.به نظر می رسد شاعر میتوانست به جای آوردن یک بیت سبزواری چند بیت با همین گویش بیاورد وبعد دوباره به موضوع اصلی یعنی "توصیف سفربه خراسان "بپردازد.نکته دیگری که در این شعر به نظر میرسد وزن دوری شعر است که با توجه ومحتوای خاص که خارج از هر گونه انگیزش یا فراز وفرود موسیقیایی برای مخاطب است وهمچنین وزن آرام ویکنواخت انتخاب شده باعث شود تا شعراز لحاظ موسیقایی چندان به چشم نیاید.البته این فقط یک نظراست وممکن است نظربقیه خوانندگان غیر ازاین باشد.این مطلب کوتاه فقط بهانه ای بود برای گشایش بحث در مورد این شعر وشعر دیگری که در بخش نقد قرار گرفته است که امیدوارم دوستان عزیز صاحب نظر در بحث وارد شوند.از حوصله خوانندگان وشاعر ممنونم

سلام دوباره.عرض من در باره عدم یکدستی شعر همان بیت سبزواری بود ولی واژه هایی چون پارساوا که واژه ای تقریبا منسوخ است این کهنگی را به شعر تحمیل می کند هر چند شاعر با قصد ونیت وعمدا این واژه ها را اورده باشد باید تدبیری اندیشیده شوذ تا به کهنگی زبان شعر نیانجامد.کما اینکه شاعرانی چون مهدی اخوان وشاملو باستان گرایانی متبحر هستند ولی زبان شعرشان را زنده وپویا وبه روز نگه داشته اند.در مورد بیت سبزواری هم باید بگویم شخصا از این بیت لذت بردم در عین ناهماهنگی با بقیه شعر ونظرم این بود اگر این بیت به چند بیت سبزواری پشت سر هم گسترش می یافت ،شعر قالبی شبیه به یک مثنوی غزل یا غزل مثنوی ومانند ان پیدا می کرد.یعنی شروع با زبان معیار وچند بیت با گویش سبزواری وسپس برگشت به زبان معیار.زنده وپیروز باشید.با توجه به اینکه پیشتر ها هم از اشعار شما در بخش نقد استفاده شده بود به این زودی ها نوبت به نقد شعر شما نمی رسید ولی همین قابلیت هایی که گفتم باعث شد تا شعر را انتخاب کنم.انتخاب شعر برای بخش نقد هم خودش کلی دردسر دارد.

از خدا پَنهوم نیستگ از شِما چه پَنهُن : ها ! دِرم رو لهجه های ایران کار مکنم ...حال مکنم!

آفرییییییییییییییییییین

سلام و عرض ادب خانم غفاریان بزرگوار
درود بر شما
بسیار زیبا سرودید

سِلام کِردُم .مُگُم پِسَند کِردِم.ماخواستُم یَگ باریکلا قدسر سوزَنَم بوگوم که شکیباجونم تو دلم عزت و احترام کم ندِری!

مشکلی هم برای رفتن نیست شاعران شعرشان روادید است

درود بر شما

دست مریزاد

مستم از دانه های انگورش مست ِ مشکاتیان و سنتورش
غرق ِ فیروزه های دریایـیـش چارفصلی که دائماً عید است

احسنت بانو
بسیار زیبا ... دست مریزاد

در بیت بالا / مست / دوم می تونست / محو / باشه


با مصرع 6 هم کنار نیومدم

موفق باشید