کس نمی داند که من از بهرچی اینجاستم؟
کس نمی داند که من شوریده و رسواستم
کس نمی داند که این دل سجده آرد بهرکیست؟
ساقی میخانه ام؟ یا زاهد و ملاستم؟
هرکی می آید، جفنگی می زند درشام خشم
خشت این بنیادم و یا زان قد و بالاستم؟
پرده‌ی چشمم درید و بندهایم بگسلید
سربه محرابم ولی پروانه درهرجاستم
خاک من از مشرق است وانقلابم مغربی
شعله‌ی خورشیدم و شوریده‌ی دریاستم
مشرق ومغرب نیم، نی از شمال و نی جنوب
هرکجا زلف پریشان دیده ای زانجاستم
مَیْ نمی خواهم که مستم از مَیِ لبخند او
نیمه شب آمد سراغم، چونکه من میخواستم
گفت، زین آئینه‌ها بگذر که تاریکت کنند
پشت این پیدای نا پیدا، بیا همراستم
لرزه از اندام بشکن، تُند تر گامت بِنه
راهیِ سرمشق خوبان و همه سوداستم
سر برآور، سربگیر و سر نَنِه!
من حریف ساده لوحان و خرِ فرداستم
ناگهان جستم زخوابم، دیده را بگشوده بود
نزد این بیچاره‌گان من شورش واغواستم

22جوزا/ خرداد 94