وسپس
شب بود و اروند وصدای ها ی و هوها
صبح قیامت بود واتش بود و بوها
مانند طفلانی که گم کردند مادر
یک دسته ی جامانده از انبوه قوها
حالا میان وحشی اروند می رفت
باموجها بالا و پائین  ارزوها
دشمن در ان سوصف کشیده منتظربود
برگردد انجا ابها شاید به جوها
داد و هوار ونعره و سیلی و توهین
خون می دوید این جا و ان جا روی موها
بغض غریبی می رسید ازراه و می زد
 اتش به اه مانده  در کنج گلوها
وقت نماز شب شد و خواندند باهم
پشت لبان بسته جمع با وضوها
ماه و شب و اب و نی و مه می شنیدند
از عمق ان دلهای عاشق   گفتگوها
ماشین کانال میکند و خاک خیس وبویش
میبرد انها را به رویای سبوها
گازانبر و مفتول و دست بسته ومرد
شد بذرازادی به باغ جستجوها
حالا بهار نسل نو شد مرد برگشت
تا ابروئی تازه گیرد ابروها