خواب ديدم شعر من پروانه بود

      روي يك گل در حياط خانه بود

     باده مي نوشيد با ني دم به دم

     شهد گل مي بود و گل ميخانه بود

     خواب ديدم در سخن اسطوره ام

     خواب نه! انگار يك افسانه بود

     هرچه مي گفتم حديث عشق بود

     نفس در من واژه اي بيگانه بود

     عقل مي رقصيد با دل بي دليل

     عقل مانند دلم ديوانه بود

     جنس فريادم نه غم بود و نه خشم

     جنس فريادم فقط مستانه بود

               *****

     صبح گل خنديد و چشمم باز شد

     در نگاهم شوق يك پروانه بود...