صبوري ماجراي غريبیست،
كافي است
مسافرى ساده
در چشم هايت،
دنبال بهانه اي قديمي بگردد
تا این بهانه ی كوچك
جويباري جاری شود
در ابتداي سفرهايش...
 
راهش را دنبال كن!
به كوچه باغي مي رسي
در حوالي ملكوت و درياچه اي وسيع..
نترس!
به آب بزن! ميانه دريا عمارتي است
از پرنيان و پرند از ترنج و ترمه و ابريشم
جلوتر كه بروي
لابلاي لیلایی مژگانت، گنبدي گل طلایی،
خورشيد تر از افتاب می بینی
که لبخندهاي مسافر
آنجا آرام تر است.
در گوش من و مسافر
كبوتري ميخواند
من و تو با هم
به استجابت بهار رسيديم
درختاني هستيم
با شاخه اي بر سينه
به نشانه ادب
ميوه مي باريم با ذكر صلوات
()
مسافران راهي
به شهر تو كه مي رسند
ديگر طاقتي نمانده است
زل ميزنند
به ايوان طلاو گنبدت
در چشمهايشان
كبوتران شناور مي شوند
جويبارها راهي درياها مي شوند
تا به حوالي خورشيد برسند
()
چشم هایش
اخرين معبد شرق است
دلم بی قرارم را
مي بندم يك گوشه حرم
زل ميزنم مثل يك درخت
با دستي بر سينه
مثل همه ي مسافران ناصبور
تا كدام طرف حيات
صداي صلوات مخصوصت بپيچد
و
كدام طرف حياط
بندي از پايي باز شود.
خم مي شوم تا به سلامي
گم شوم
ميان هلهله ی شادباش ها
و در باد
همراه عطر تو
با كبوتران مسافر حرم
به انسوي ابرها سفر كنم،
يا جويباري شوم
كمرنگ
از چشمه اي دور
كه روزي به حوالي اقيانوس دلش می رسد.
()
ببخش!
بي قراري امانم نمي دهد
و زبانم جز به رضا رضا رضا نمی چرخد.
حالا می فهمم
چرا پدرت گفت که فرزندم را رضا صدا كنيد(١)
من با لبی لبالب از رضا
به تو خیره می شوم
به تو که افتابی هستی
که دشمن و دوست به نور و شورَت محتاجند (٢)
نامت
نامی ست برای ملكوت و خورشيد و آسمان.
نامی براي صبوري و ناصبوری.
با همين سه حرف
شعري روان می شود
در جويبار جاری چشمم
با همين سه حرف
شعری می نویسم
روی بال بیقرار كبوترانت
تا به ملكوت برسد.
ديگر چيزي نميخواهم
کم کم با سه حرف ر ض آ
به سه حرف خ د آ می رسم.....
 
رها هوشمند نژاد
 
 
 
١/فرزندم را رضا صدا كنيد((عيون الأخبار الرضا،باب اول،امام كاظم ع))
٢/او رضاست، چون همانطور كه دوستان پدرم بر او رضا شده اند،مخالفانش هم ايشان را قبول كرده اند((عيون الأخبار الرضا،باب أول،حضرت امام جواد ع