آي زخم سالخورده زمين

كدام داروي شفاءبخش

اين اندوه هزار ساله را از تو گم مي كند

كدام پيراهن عزا

مي تواند مرا از گريه پر كند

وقتي كه  سنگ آخرين كلمه است.

شنيده‌ام پير شدي

وسرفه هاي پي هم

شانه هايت را مي لرزانند.

خطوط پيشاني ات

راهي به سوي اقيانوس‌ باز كرده اند.

ومن ردپاي ابديت را

در تو دنبال مي كنم.

بگذار

شهيدي، بي نام ونشان باشم

كه براي آغوشت دل تنگ است.