پو ياي فرهنگ/شعري تقديم به برادر فرهيخته وگرانقدر استاد عبد العظيم پويا

___________________________

ريشه در تاريخ،در فرهنگ.
دست در دست طلب ،بي تاب

از مي جام ِ پژوهش مست،  

هديه ي  ياران وبيداران،     دامني مشكِ تر آورده ست.

وانگهي از گلشن ميراث ِعنبر بيز،   دسته دسته گل بر آورده ست

برگ وبارش عشق،     باورش ايمان ،         بسته با بوم وبرش پيمان

با خود آورده ست از پرديس ها ،تنديس ها رنگين

وز نگاهي نو،حكايت هاي ايساتيس...،..دلكش و شيرين

پايكوبان پا به پاي عشق ،      از دژ وبازار وبرزن،  تكيه وميدان ،

از دل اسرار نارين قلعه در ميبد ،    از زلال جاري كاريز،

وز بلند ِ همتِ مردان اين سامان،،    شور و شعر وروشني چيده ست.

كيست اين داناي ِ دور انديش ِ دارالعلم،؟

برده مرواريد ها زين بحر ،زين توفان

سُفته با ادرك وبا احساس پرورده ست.     خامه اش آباد

كيست اين چاپار چابك دست،؟ اين چالاك!

كز عبور ِ كوچه هاي روشن ادراك ،دست افشان ،

از وراي روزگاران ،نامه دارد نغز.از گهر سرشار از هنر لبريز،

از اساطير كهن ،انديشه گسترده ست!

حسنش افزون ،باده اش گلگون،  دلش خوش باد.

گرچه نام او عظيمِ عشق،   با عروج واوج ،همسنگ است ،

در كوير آباد ما اما:

نام او چون آب وآيينه ست ،   نام او پويايِ فرهنگ است..

___________________________________-